ماندانا علوی منتقد سینما: منوچهر شاهسواری بدترین دبیر جشنواره فیلم فجر دوباره ابقا شد، رائد فریدزاده رسما به جامعه هنری دهن کجی می کند
به گزارش آژانس خبری سینمادرام، ماندانا علوی طی یادداشتی اختصاصی به نقد عملکرد رائد فریدزاده رئیس سازمان سینمایی پرداخت و نوشت: رئیس سازمان سینمایی با صدور احکامی منوچهر شاهسواری را به عنوان دبیر جشنواره فیلم فجر و روح‌الله حسینی را به عنوان دبیر جشنواره جهانی فیلم فجر منصوب کرد.
خب می دانیم حسینی عضو شورای اتحادیه تهیه کنندگان و توزیع کنندگان فیلم ایران، رئیس شورای مرکزی اتحادیه و رئیس شورای صنفی نمایش بوده و از سال ۱۳۹۵ تا ۱۴۰۱ نیز به عنوان مدیر عامل خانه سینما فعالیت کرده است. شاهسواری هم که نیاز به معرفی ندارد، سال گذشته دبیری چهل و سومین جشنواره فیلم فجر را برعهده داشت.
این در حالی است که دوره مدیریت منوچهر شاهسواری بر جشنواره فیلم فجر یکی از تاریک ترین دوران این فستیوال هنری بوده است، در این دوره آثار بسیار ضعیفی برای نمایش راه پیدا کرد، آثاری ارگانی با داوری هایی از پیش تعیین شده توسط افرادی که بیشتر نامرتبط با این جایگاه بودند و همین امر باعث اعتراض اغلب اعضای هیات انتخاب شد، آثار ارزنده ای به نمایش راه پیدا نکرد و به تعبیری جلوی بازی اسب های برنده را گرفتند تا هر کسی پیروز شود. یادمان نرفته با پیرپسر چه کردند، فراموش نکردیم با فیلم نعمت الله چه شد، داوری ها و انتخاب ها را به خاطر داریم و خشمگین هستیم.
هنرمندان روایت کردند روابط عمومی موفق جشنواره به مسئولیت آقای نجفی که عموما درخشان بوده، اختیارات خویش را به فردی به نام دلیری سپرده بود، که نقش آفرینی مخرب ایشان با اعتراض هنرمندان همراه شد، برای لاپوشانی ضعف خویش، جلوی حضور رسانه های منتقد و غیرفارسی زبان را گرفت، برخلاف مقررات، کارت های مجزا صادر کرد تا مناها، دوست ها، آشنایان به تماشای آثار بیایند، رسما پارکینگ اصلی را به مهمانان نامتعارف اختصاص دادند و مهمانان اصلی را که جشنواره بر پایه آنها برپا شده به پارکینگ های دور از انتظار فرستادند. غذای جشنواره باعث شد صدای اهالی کاخ جشنواره بلند شود، تعداد غذا را کم سفارش می دادند که باعث می شد به پیشکسوتان در صف های طولانی غذا نرسد و بی احترامی شود، و برخی راهی بیمارستان شدند، در عین حال مهمانان ویژه در نهایت تبعیض داخل لژی مخصوص با غذاهایی وی آی پی پذیرایی می شدند، هنرمندان در صف های طولانی ورود به سالن می ایستادند و مهمانان سفارشی و نقش آفرینان آن فیلم بدون رعایت صف از درب پشتی به سالن می رفتند و بهترین جاهای سالن را در اختیار می گرفتند، می بینید؟ دست بر هرکجا که می گذاریم باعث شرمساری است.
صدای سالن نمایش را درست نکردند، همین باعث شد تا هنرمندان بپرسند بعد از سال ها حضور چرا هنوز از بلندگوهای کنسرت برای نمایش فیلم های اصلی ترین فستیوال فیلم کشور استفاده می شود؟ امری که باعث شده هیچکس متوجه صدای فیلم ها نشود و رفع آن با اندک هزینه ای قابل جبران بود و نکردند.
چرا منوچهر شاهسواری باید درب اتاق خویش را بر روی مراجعین ببندد؟ چرا باید از مالیات مردم و بودجه بیت المال سواستفاده کند و با اسکورت جابجا شود؟ چرا باید از رانت دولتی استفاده کرده و هلی کوپتر سواری کند و به جزایر جنوبی برود؟ چرا میان اهالی جشنواره حضور پیدا نکرد تا صدای فریاد انتقاد آمیز آنها را بشنود؟ تنها زمانی آمد که مهمانی از حوزه ریاست جمهوری داشت و به سرعت رفت!
آیا رائد فریدزاده تصمیم گرفته تا خود را محبوب مافیای پیرمردان سینما قرار دهد؟ آیا بنا دارد دهن کجی به جامعه هنری را پیش بگیرد؟ اگر نه انتصاب فردی که وجهه هنری در عرصه بین الملل ندارد و نقل است رئیس شورایی است که آثار بسیاری را در گلوگاه خویش خفه کرده و جلوی صدور پروانه های نمایش را گرفته چه افتخاری دارد؟ چطور ایشان دوره پرافتخار رضا میرکریمی، شادمهر راستین و رضا کیانیان را فراموش کرده؟ کار بین المللی آدم بین المللی می خواهد، کسی که دارای اعتبار هنری باشد، وگرنه فرق رائد فرید زاده با جناب شمقدری چیست؟ حداقل از آنها انتظار نداریم.
